Thomas Planell, Beheerder - Analist DNCA Investments.

Vuurgevecht tussen Israël en Iran: “De hel is geopend en te koop aangeboden” (Dogs of war, Pink Floyd).

Maar de veiling is geen succes: de Zwitserse frank en de olie boekten vrijdag koortsachtig winst op het moment van de nachtaanvallen. Ze daalden in de laatste vijf sessies. Goud heeft moeite om zijn doorbraak door het front van de $ 2400 te consolideren.

“De munteenheid van krijgsheren is vlees en botten”, gaat David Gilmour verder.

Zolang het bloed niet stroomt, en vooral de 3,4 miljoen Iraanse vaten dagelijks hun weg vinden naar de internationale markten, raken beleggers niet in paniek. Ooit financierden Iran en Israël de pijpleiding Eilat-Ashkelon …

Maar we zijn niet immuun voor een “tijdelijk falen van de rede”, zoals de titel van het beroemde album van Pink Floyd luidt …

Voorlopig is de stijging van de risicopremie (soms misleidend) op de markten eerder te wijten aan de tegenaanval van de inflatie dan aan de opflakkering in het Midden-Oosten. De prijs van verzekeringscontracten tegen het risico van “high yield”-wanbetaling (Credit Default Swaps) in de Verenigde Staten is sinds eind maart met bijna 20% gestegen door de opvering van de rentevoeten en de inflatiecijfers. Maar de premie van de S&P 500 op de tienjarige rente (20 basispunten) blijft onmerkbaar …

“Het enige doel van de economische wetenschappen is om de astrologie waarde te geven”, spotte John Kenneth Galbraith ooit. In 2022 werden de markten geplaagd door angst voor een economische recessie, die nooit kwam, en een uit de hand gelopen inflatie. In 2024 is het andersom. De Amerikaanse groei is uiteindelijk sterker dan verwacht en voedt de inflatie die opwaarts verrast …

De aandelenmarkten houden stand tegen de opvering van de rentevoeten en de prijsindicatoren … zolang de groeivooruitzichten wat de winst betreft profiteren van het herstel van de groei … en het getalm van de leden van de Fed niet verder gaat dan een eenvoudige vertraging van de kalender voor de renteverlagingen. Opgepast voor de terugkeer van de volatiliteit als de haviken met het doek van een stijging zwaaien ...

In het algemeen biedt de Europese markt een risicovergoeding die niet in verhouding staat tot die van de Amerikaanse aandelen: 4,7%. Maar de waarderingsverschillen zijn opvallend. De opvering van de grondstoffenprijzen (industriële metalen, edelmetalen en landbouwproducten), de opvering van de nominale rentevoeten, en de uitbreiding van de indicatoren voor de industriële activiteit in China en de Verenigde Staten creëren een instabiele omgeving voor de correlaties tussen activaklassen. In theorie zou dit goed nieuws moeten zijn voor de binnenlandse Europese values … Ze hebben echter moeite om het verschil met de groeiwaarden sinds het begin van het jaar te verkleinen en hebben duidelijk niet geprofiteerd van hun historische voorliefde voor hogere rentevoeten …

Toch heeft het oude continent zijn fase van hyperinflatie op energiegebied achter zich gelaten. De elektriciteitsprijzen zijn weer gedaald. Het reële inkomen van gezinnen stijgt weer. De werkloosheid in de eurozone is gedaald tot ongeveer 6,5%. De volumes aan bankkredieten trekken weer aan. De schuldenlast van bedrijven is onder controle in Spanje (37,5% van het bbp tegenover 85% in 2012!). De PMI-indicatoren zijn zwak, maar stabiliseren. En de budgettaire soberheid van de Noord-Europese club is niet langer heer en meester, wat extra ondersteuning betekent voor de groei die zijn potentieel zou kunnen benaderen (iets onder 1,5%) in 2025 … Na een jaar van onzekerheid in 2024.

Want in afwachting van deze terugkeer naar een beter fortuin staat de euro weer op zijn laagste niveau sinds november vorig jaar. Dat hangt natuurlijk af van de kans op renteverlagingen door de Fed, maar ook van de bezorgdheid over de groei in Duitsland en de rekeningen van de Franse Republiek. Het is een jaar vol gevaren voor Emmanuel Macron, die geconfronteerd wordt met een vitale behoefte aan economische groei. De Republiek is in het Verdrag van Maastricht gestapt toen ze nog onder de drempel van 60% overheidsschuld zat; ze zal de Olympische Spelen verwelkomen met het dubbele (111%). Rond dat niveau werd de rating van Italië in 2011 verlaagd. Terwijl de voorstellen voor fiscale consolidatie niet overtuigen. Een financiële diskwalificatie van Frankrijk zou slecht vallen. En zou de angst voor de euro weer aanwakkeren … waardoor mevrouw Lagarde nog minder manoeuvreerruimte zou hebben …