Léa Dunand-Chatellet

De duurzaamheidsspecialiste van DNCA Finance vertelt over haar passie voor kunst, sport en architectuur, maar ook over haar Italiaanse afkomst en haar reizen naar Antarctica.

In deze interviewreeks spreken we met bekende dames en heren uit de Belgische vermogensbeheersector. Hun functie en financiële expertise komt hier (bijna) niet aan bod. Léa Dunand-Chatellet is al haar hele carrière toegewijd aan duurzame financiën en is de drijvende kracht achter de groei van DNCA Finance in dit segment. Tijdens haar recente bezoek aan Brussel nam ze met plezier deel aan dit off-topic interview.

Dag Lea. Wat is, los van de duurzaamheidsuitdagingen waarover je heel vaak spreekt in België, jouw grootste passie?

Léa Dunand-Chatellet: "Kunst in al zijn vormen, vooral schilderen en beeldhouwen. Toen ik op mijn 19de in Parijs aankwam, had ik de kans om alle grote musea en galerijen te bezoeken en de schilders te zien die overal in de stad exposeerden. Hoewel veel van de kunstenaars die ik apprecieer mijn budget te boven gaan, heb ik in de loop der jaren een persoonlijke collectie opgebouwd door rond te snuffelen op beurzen en tentoonstellingen. Mijn verzameling bestaat hoofdzakelijk uit hedendaagse kunstenaars, en mijn huis staat nu overvol met verschillende werken.”

Als je niet in de financiële sector was begonnen, welke andere beroepskeuze zou je dan hebben gemaakt?

L.D.-C.: "Als ik zelf had kunnen kiezen, was ik waarschijnlijk architectuur gaan doen. Het is een discipline die me altijd heel sterk heeft aangesproken. Ik let altijd op de gebouwen om me heen, of dat nu in Parijs is of een andere stad. Ik heb ook de plannen getekend om de verschillende huizen waarin ik heb gewoond in te richten. Als alternatief had ik ook sportjournalist kunnen worden. Telkens als er een groot evenement wordt georganiseerd met nationale teams, kan ik het niet laten. Tijdens de recente Olympische Spelen in Peking maakte ik zo tijdens onze ochtendmeeting de medailles bekend die de Franse atleten 's nachts hadden behaald. Ik volg ook Olympique de Marseille in de Franse voetbalcompetitie.”

En doe je aan sport?

L.D.-C.: "Ik kunstschaats al vele jaren op een behoorlijk niveau. Ik won zelfs de Franse Beker synchroonschaatsen in de jaren '90. Vanaf een bepaalde leeftijd ging mijn niveau echter snel achteruit, en moest ik noodgedwongen stoppen met wedstrijden op hoog niveau. Ter compensatie beoefen ik Frans boksen, een allesomvattende sport die lenigheid, cardio en uithoudingsvermogen combineert.”

Wat is je favoriete stad buiten Parijs?

L.D.-C.: "Ik ben van Italiaanse afkomst en ik heb altijd een groot hart voor dit land gehad, vooral voor Napels. In tegenstelling tot andere grote steden is Napels authentiek gebleven. Het is veel minder toeristisch, met weinig reclameborden. Het is ook een stad aan zee, zoals Marseille, met prachtige natuur en een mooi architecturaal kader.”

Reis je veel?

L.D.-C.: "Ik heb al heel wat watertjes doorzwommen. Ik heb periodes in mijn leven gehad waarin ik erg op de stad gericht was. De laatste jaren spreekt de woeste natuur me echter veel meer aan. Dankzij mijn partner had ik de kans om Antarctica te ontdekken. Het is een prachtige, vijandige, wilde en bijna stille plek, waar je je volledig kan losmaken van de rest van de wereld en niet gebombardeerd wordt met informatie. Ik breng mijn dagen graag lezend door voor een uitzonderlijk landschap, of wandelend op de ijsschotsen.”

Heb je culturele interesses (muziek, film, boeken, enz.)?

L.D.-C.: "Ik heb een baan waarin ik de hele tijd informatie consumeer, dus ik ben geneigd om heel basic dingen te lezen, zoals thrillers. Wat cinema betreft, heb ik een zwak voor Franse komediefilms, vooral die geregisseerd door Jean-Pierre Bacri; of Amerikaanse actiefilms. Ten slotte ben ik op muzikaal vlak nogal eclectisch, behalve voor jazz, dat is een stijl waar ik nooit echt voor ben geweest. Over het algemeen kunnen deze interesses me verstrooiing brengen in het dagelijks leven.

Ben je een levensgenieter?

L.D.-C.: "Ja. Ik hou meer van de mediterrane keuken met vrienden, zoals een zeebrasem op Provençaalse wijze met veel groenten, vergezeld van een goed glas witte Chambolle Musigny wijn. Ik kan licht eten steeds meer waarderen, want in het beroepsleven is het eten eerder zwaar. Ik eet ook meerdere keren per week pasta, een gewoonte die voortkomt uit mijn Italiaanse roots. Ik heb altijd genoeg in huis om pasta te koken met een zelfgemaakte tomaten- en basilicumsaus, uiteraard vergezeld van Parmezaanse kaas. Ten slotte, aangezien ik in Reims geboren ben, heb ik ook een voorliefde voor champagne.”

Steun je goede doelen?

L.D.-C.: "Ja, een goed doel dat ik financieel steun en zeer persoonlijk is en verbonden met mijn familie. We lijden aan een genetische mentale ziekte die vooral op jongens wordt overgedragen. In mijn generatie heb ik vijf neven en nichten die aan deze ziekte lijden, en zij zijn niet in staat om normaal met de rest van de familie te communiceren. Mijn oom en tante hebben een boerderij gekocht in Gap (Hautes-Alpes) om een veilige haven te bieden aan jongens die aan deze ziekte lijden, en die vaak gedrogeerd in een psychiatrisch ziekenhuis belanden terwijl ze daar eigenlijk niet op hun plaats zijn.”