Editorial van de maand door Olivier de Berranger, directeur vermogensbeheer en gedelegeerd algemeen directeur van La Financière de l’Echiquier.
De begin juli gepubliceerde Duitse cijfers over de buitenlandse handel zijn een van de signalen van de huidige ingrijpende veranderingen. Voor het eerst sinds 1991 en de consumptiedrift na de Duitse hereniging toonde de netto handelsbalans van Duitsland in mei een tekort van een miljard euro. Dit tekort, dat het resultaat is van een sterke stijging van de import en de stokkende export, zien we terug in de exploderende energierekening en de afnemende buitenlandse vraag naar ‘made in Germany’ producten. Op jaarbasis bedraagt de stijging van de importprijzen ruim 30%, een ongekend niveau sinds 1974 en de eerste oliecrisis.
De conjuncturele verklaring is natuurlijk de oorlog in Oekraïne en de bijbehorende stijging van de grondstoffenprijzen, vooral de energieprijzen. Toch bestonden er al vóór dit conflict grote problemen. Meer fundamenteel hebben het inflatieregime en de handelsstructuur onder president Trump, met de handelsoorlog tegen China en de strijd tegen COVID, de seculaire trends een andere wending gegeven.
Ruim 40 jaar heeft de particuliere sector dankzij de aanhoudende vraag van de eindconsument vaak kunnen profiteren van de globalisering en de wereldhandel om zijn kosten en toeleveringsketens te optimaliseren. Deze beweging kwam in een stroomversnelling met de toetreding van China, zijn arbeidskrachten en productie tot de WHO in 2001.
Hoewel optimalisatie lang lagere kosten betekende, gaat het nu mogelijk steeds meer om veiligheid en redundantie van middelen. Tegenwoordig is één leverancier van grondstoffen of halffabricaten of één onderaannemer niet meer genoeg. Het krappe voorraadbeheer tijdens de COVID-periode en de heropening van de economieën had al bottlenecks veroorzaakt, waarvan sommige nog altijd niet zijn opgelost. Just in stock, oftewel de te verkopen producten in de schappen, heeft het gewonnen van just in time.
Het bevriezen van Russische tegoeden in dollars en euro's en de druk van de publieke opinie om een agressorland te verlaten, maken redundantie moeilijker. Uiteraard moet er diversificatie van leveranciers plaatsvinden, maar dan wel in de landen en regio’s die mogelijk bondgenoten blijven in geval van een conflict. De symmetrie van de relatie tussen producent en consument is ook niet bewezen, omdat, zoals het Russische geval met energie of zeldzame metalen illustreert, de export vrij snel kan worden verplaatst.
Voor ons is dit meer dan ooit een reden om ons in deze turbulente tijden te concentreren op de kwaliteit van de bedrijfsbalansen. De mogelijkheid om iets meer voorraden aan te leggen en te financieren en de bevoorrading probleemloos veilig te stellen, zou ongetwijfeld moeten helpen om de vertraging te overbruggen, hoe groot die ook moge zijn.
