Alexis Bienvenu, Beheerder, La Financière de l’Échiquier.
Kiezers in de Verenigde Staten die de gestage opmars van China zagen als een bedreiging voor de status van hun land als grootste wereldmacht, kozen voor een president die hen beloofde de oude wereldorde te herstellen: Make America Great Again. De wrede ironie van het lot wil echter dat de maatregelen die de nieuwe Amerikaanse regering treft, die relatieve neergang juist versnellen. In plaats van te proberen zijn wereldwijde invloed te behouden door andere landen blijvend aan zich te binden en de oude orde waarin het de eerste viool speelde, te versterken, lijkt Washington er tegenwoordig alles aan te doen om de rest van de wereld, van zijn historische bondgenoten tot zijn traditionele concurrenten, van zich te vervreemden. Op Bloomberg Television vatte Larry Summers, voormalig Amerikaans minister van Financiën, die paradox samen als volgt: "Het basisprincipe van buitenlandbeleid is altijd geweest om je vrienden te verenigen en je tegenstanders te verdelen. Vandaag varen we echter een koers die onze tegenstanders in elkaars armen drijft en onze vrienden uit elkaar speelt."
Een veelzeggend voorbeeld daarvan zagen we in China, tijdens de 25e top van de Shanghai Cooperation Organization (SCO), op 31 augustus en 1 september 2025 in Tianjin. De 27 deelnemende landen, in het bijzonder de tien volwaardige leden – waaronder, naast China, onder meer India, Rusland, Iran en Pakistan, goed voor 3,5 miljard inwoners en een kwart van het wereldwijde bbp – vormden er een verenigd front tegen de recente aanvallen op de wereldhandel van de VS. Ondanks – of juist vanwege – de torenhoge invoerheffingen waar de meeste van die landen nu aan onderworpen zijn, neemt de SCO systematisch het tegenovergestelde standpunt van de VS in. Zo zet ze in op een voorspelbare samenwerkingsstrategie over tien jaar (in plaats van voortdurende koerswijzigingen), de oprichting van een ontwikkelingsbank om nieuwe duurzame infrastructuur te financieren (tegenover de afbraak van de infrastructuurplannen die Joe Biden voorstond), internationale samenwerking op het gebied van de energietransitie (terwijl de VS zich terugtrekken uit wind- en zonne-energie en uit de Overeenkomst van Parijs), maatregelen om de sociale cohesie te versterken (in plaats van het terugschroeven van sociale voorzieningen), uitgesproken steun voor het hoger onderwijs (tegenover het intrekken van subsidies voor de meest prestigieuze Amerikaanse universiteiten), de verdediging van de Wereldhandelsorganisatie, die impliciet in het voordeel is van de leden van de SCO, in de eerste plaats China, die belangrijke exporteurs zijn (in plaats van de internationale handelsregels met de voeten te treden), een pleidooi voor een versterking van mondiale intergouvernementele organisaties (in plaats van de aanvallen op bepaalde VN-agentschappen), enz. Zelfs de nadruk op samenwerking op medisch vlak staat in schril contrast met de omstreden maatregelen uit het gezondheidsbeleid van de Amerikaanse regering.
Kan het dan verbazen dat China, nu het zich presenteert als tegenwicht voor Amerika's destabiliserende offensief, dit jaar de wereldwijde aandelenmarkten aanvoert, en dat de Chinese munt oprukt tegenover de Amerikaanse dollar? Op 4 september noteerde de MSCI China (in Amerikaanse dollar) namelijk 29% hoger dan begin dit jaar, tegen 11,5% winst voor de S&P 500, terwijl de koerswinst van de yuan meer dan 2% bedroeg. Als kapitaal wordt aangetrokken door groei en voorspelbaarheid, is het dan ergens niet logisch dat het vandaag de blik eerder oostwaarts richt dan westwaarts, waar een politieke storm woedt? Daaruit blijkt eens te meer, zoals de Chinese president met een citaat van Lao Tzu in herinnering bracht, dat wie de Weg volgt, de steun van allen wint.
