Pierre Pincemaille, Algemeen Secretaris van Gestion DNCA Investments.
Zoals zo vaak in Zwitserland is het een goed bewaard geheim: de Zwitserse Bondsstaat is wereldleider in de raffinage van dit gele metaal, met 5 van de 7 grootste industrieterreinen. Dat is wellicht de reden waarom de Amerikaanse regering even heeft overwogen om invoerheffingen op te leggen op de invoer van goudstaven, wat een begin van ontwrichting van de markt veroorzaakte. Dat doet denken aan de pijnlijke gebeurtenis die beleggers in koper hebben meegemaakt. Maar los van de arbitragefenomenen lijken de onderliggende trends waaraan goud dit jaar zijn topprestaties dankt, zich onverbiddelijk te versterken.
Vanuit micro-economisch oogpunt heeft het resultatenseizoen dat op zijn einde loopt, het mogelijk gemaakt om de operationele tendensen van beursgenoteerde goudmijnen up te daten. Het is geen verrassing dat de twee grote thema’s kosten en productie nog steeds aan dezelfde beperkingen onderhevig zijn. De resultaten van Barrick Gold zijn een goede proxy van de industrie: de eenheidsproductiekosten zijn gestegen (als gevolg van de hogere royalty's) en de investeringsuitgaven (garantie voor toekomstige groei) blijven ongewijzigd, waarbij het bedrijf zijn aandeelhouders verkiest te belonen via dividenden en aandeleninkoop.
Omdat de mijnbouwindustrie relatief ongevoelig is voor koersstijgingen, blijft de accumulatiestrategie van de centrale banken ongewijzigd. De toename van het gewicht van deze activaklasse in de reserves van de nationale monetaire instellingen begon na de grote financiële wereldcrisis en werd nog versterkt na de bevriezing van de tegoeden van de Russische centrale bank. De gedetailleerde cijfers geven een beter inzicht in de omvang van het fenomeen: volgens het laatste rapport van de World Gold Council ging goud de euro vooraf als reserveactief voor de centrale banken (22% tegenover 19% eind Q2), maar is het nog ver verwijderd van de dollar (54%).
Hoewel de start van een cyclus van renteverlagingen door de Fed empirisch een gunstige ontwikkeling is voor de goudprijs, is het een nieuw, meer structureel fenomeen dat de trend kan versterken: de toenemende invloed van het interventionisme van de Amerikaanse regering tegenover de Fed en recenter in het zakenleven (Nvidia, AMD, Intel, MP Materials …). Hierdoor hebben sommige commentatoren het over een terugkeer van het staatskapitalisme, een situatie waaruit het edelmetaal versterkt zou komen omdat het wordt beschouwd als een 'neutraal onderpand' en onafhankelijk van de geloofwaardigheid van een emittent. Tegen deze achtergrond verwacht de bank Goldman Sachs een koopstroom van 80 ton per maand bij de centrale banken tot medio 2026, vergeleken met een historisch cijfer van ongeveer 40 ton per maand vóór 2022.
Een ander fenomeen, dat het klimaat van wantrouwen weerspiegelt, neemt toe: de repatriëring van de goudvoorraden naar hun werkelijke eigenaar. In 2024 repatrieerde India 100 ton die historisch in de kluizen van de Bank of England werd bewaard. Recenter nam de polemiek toe in Italië, de op twee na grootste bezitter (2.452 ton). Beleidsmakers en commentatoren vinden dat het bewaren van meer dan 30% van deze voorraden in de kluizen van de Fed contraproductief is geworden op een moment dat de onafhankelijkheid van de Fed in twijfel wordt getrokken.
Vanuit geografisch oogpunt zal China om verschillende redenen een centrale rol blijven spelen in de evolutie van de vraag. De nationale centrale bank (PBoC) bewaart ‘slechts’ 6,8% van haar goudreserves (2.295 ton) en het lijkt niet onlogisch dat het op termijn in lijn zal liggen met het wereldgemiddelde. Bovendien liet de Chinese toezichthouder tien van de grootste nationale verzekeraars toe om 1% van hun balansen in goud te beleggen. Tot slot, en dat is de grootste onbekende, zal het gedrag van particuliere beleggers ten aanzien van de stijgende koersen moeten worden gevolgd. Historisch gezien heeft de vraag van huishoudens blijk gegeven van een sterke prijselasticiteit. Het zal dus relevant zijn om vast te stellen of de handelsspanningen dit gedrag hebben veranderd. In dat opzicht is de verkoop van de lokale juwelier Laopou Gold bemoedigend.
In de laatste studie van de World Gold Council zijn de rechtvaardigingen voor het aanhouden van goud door de 73 belangrijkste centrale banken te herleiden tot 3 punten: decorrelatie, diversificatie en bescherming (tegen inflatie). Deze argumenten werden bevestigd tijdens de episode van Liberation Day, waarbij het statuut van Amerikaanse staatsobligaties als universele vluchtwaarde gedeeltelijk in vraag werd gesteld. Deze argumenten kunnen logischerwijze worden overgenomen door andere spelers die op zoek zijn naar een alternatieve activaklasse, temeer daar de huidige allocatie bij de beleggers volgens de laatste peiling van Bank of America beperkt blijft: ongeveer 40% van hen is niet blootgesteld aan het gele metaal en de gemiddelde blootstelling bedraagt ongeveer 2% voor de houders.
Hoewel de intellectuele eerlijkheid ons verplicht te erkennen dat goud geen put* is in de eerste zin van het woord, zouden alle voornoemde fundamentele dynamieken de opkomst van een nieuw prijsstelsel moeten bevorderen en het belang van deze activaklasse in een globale allocatie moeten bevestigen…
*Een verkoopoptie die de houder het recht, maar niet de verplichting geeft om een onderliggend actief te verkopen tegen een vooraf vastgestelde prijs, vóór of op de vervaldag van het contract.
