Door Alexis Bienvenu, Fund Manager La Financière de l'Echiquier.

Nu op meer en meer plaatsen in Europa opnieuw een gedeeltelijke lockdown of een avondklok geldt, kunnen we voor ontspanning steeds minder in de bioscoop terecht. Gelukkig zorgt de Amerikaanse politiek voor avondvullend vertier met een feuilleton dat de afgelopen weken barstte van de plotwendingen: de totstandkoming van het vijfde Amerikaanse steunplan!

Daarvan werd begin deze zomer al beweerd dat het er eerstdaags zou zijn, maar er is nog altijd niet over gestemd. Intussen zijn we nog maar acht dagen verwijderd van de mondiale – pardon – Amerikaanse presidentsverkiezingen. De casting is uitstekend: de Democraten spelen de helden die een grootschalig steunplan van meer dan 2.000 miljard dollar willen uitvoeren. De Republikeinen nemen de rol van voorzichtige beheerders op zich (of slechteriken, het is maar hoe u het bekijkt) en willen enkele honderden miljoenen minder uitgeven.

Dat is, in het licht van wat er al is uitgegeven, eigenlijk een habbekrats. Alleen is het een symbolisch erg belangrijke habbekrats. Donald Trump, tot slot, speelt de rol van ongeleid projectiel en stuurt van tijd tot tijd tegenstrijdige boodschappen de wereld in die het drama nieuw leven inblazen wanneer de spanning begint af te nemen. Dag in dag uit worden nieuwe ultimatums gesteld en niet gehaald. Steeds weer gloort de hoop op toenadering, maar telkens blijft die uit.

Wie zou er politiek baat bij hebben om nu een akkoord te sluiten? De Democraten willen uiteraard niet de indruk wekken dat ze de boel saboteren, maar hebben objectief bekeken weinig te winnen bij een deal die Trump op zijn palmares zou kunnen schrijven. In tegendeel, zij hebben er juist belang bij om de indruk te wekken dat er alleen grootschalige stimuli komen als zij aan de macht komen.

Voor de Republikeinen is het dan weer niet per se interessant om een vergelijk te vinden met de Democraten, die erop zouden hameren dat zij erin geslaagd zijn het steunpakket dat de Republikeinen aanvankelijk wilden invoeren, uit te breiden. Waar Donald Trump baat bij zou hebben is onduidelijk, zo snel als hij lijkt weg te zinken in het drijfzand van zijn eigen beleid.

Joe Biden kiest voor een ontwijkingsstrategie: hij omzeilt handig de vallen die zijn tegenstrever voor hem spant, geeft hem geen kans om toe te slaan en wacht tot Trump van het toneel is verdwenen. Het economische belang van de Amerikaanse bevolking lijkt veel minder zwaar te wegen dan de – politieke – belangen van de scenarioschrijvers.

Geen wonder dat de markt pas op de plaats maakt. Dat is de prijs die we betalen voor die onvoorspelbare bokkensprongen. Toch is er niet alleen slecht nieuws, zeker in de Verenigde Staten. Zo is het resultatenseizoen over het derde kwartaal goed begonnen. Een meerderheid van de bedrijven overtrof de consensus, die de afgelopen weken bovendien positiever was geworden voor de komende twaalf maanden. Tegelijk viel het wekelijkse aantal aanvragen van een werkloosheidsuitkering lager uit dan verwacht. En de huizenmarkt, die veel banen creëert, zit in de lift. Logischerwijze stijgen de inflatieverwachtingen, een teken dat beleggers hopen dat er betere tijden aanbreken.

Europa, het moet gezegd, herstelt minder snel. De tweede golf van de epidemie hangt er als een donkere wolk boven de horizon. Globaal genomen zijn de bedrijfsresultaten echter correct in verhouding tot de verwachtingen. De centrale bank voert bovendien nog altijd een uiterst verruimend monetair beleid, dat volgende week misschien nog verder wordt opgevoerd. Al met al maken de markten zich dan ook nog niet al te veel zorgen over de tweede golf.

Binnen acht dagen volgt in de soap van de Amerikaanse politiek een cruciale aflevering. Het beruchte herstelplan zal op dat moment misschien al goedgekeurd zijn, maar daarmee zal de serie nog niet zijn afgelopen. Om te beginnen kan er nog veel gebeuren voordat er iemand tot winnaar wordt uitgeroepen. Bovendien kan er behoefte ontstaan aan nog meer steunplannen, zeker nu zich in de VS een derde golf van besmettingen aandient. Washington, hoe weinig sympathie dat doorgaans ook voor Californië aan de dag legt, blijft dus nog wel even verstrikt in een Hollywoodscenario.