Door Alexis Bienvenu, Portfolio manager

"Steeds als hij het geluk grijpt, verbrijzelt het gelijk", aldus Louis Aragon. Die verzen van de communistische dichter beschrijven – geheel buiten zijn wil om – perfect hoe beleggers zich vandaag voelen, hoewel ook zij geluk niet verwarren met beurskoersen.

24 uur nadat de Nasdaq zijn hoogste niveau ooit had bereikt en de S&P zijn verliezen sinds begin dit jaar volledig had goedgemaakt, zetten de grote aandelenindices op 11 juni namelijk hun slechtste resultaat sinds de zwartste dagen van maart neer. Al naargelang de regio gingen zij 3% tot 6% achteruit, terwijl er geen belangrijk economisch nieuws was. Wat heeft beleggers dan zoveel angst aangejaagd?

Ten eerste dat het virus in de Verenigde Staten opnieuw aan kracht wint. Uit recente cijfers blijkt immers dat in een tiental Amerikaanse staten (waaronder zwaargewichten zoals Texas en Californië) het aantal besmettingen weer toeneemt. De hoop dat de lockdown kan worden versoepeld zonder dat de epidemie opflakkert, neemt af. We moeten ons erbij neerleggen: de epidemie zal waarschijnlijk nog regelmatig de kop opsteken en telkens zal de hoop dan weer omslaan in teleurstelling.

De tweede bron van angst was de bezorgde toon van de voorzitter van de Federal Reserve tijdens zijn persconferentie na de vergadering van het monetair-beleidscomité op 10 juni. Jerome Powell benadrukte dat de negatieve effecten van deze crisis wellicht nog lang voelbaar zullen zijn op de arbeidsmarkt en in de ongelijkheid van de lonen. Als er al een terugkeer komt naar de volledige werkgelegenheid van vóór de crisis, zal dat jaren duren – en dat valt hoegenaamd niet te rijmen met het V-vormige herstel dat de beurskoersen hebben doorgemaakt.

Die boodschap zou weinig deining hebben veroorzaakt als ze gepaard was gegaan met nieuwe maatregelen. Dat was echter niet het geval en de sussende woorden over langdurige nulrente en de mogelijkheid om nieuwe vormen van monetaire ondersteuning in het leven te roepen, volstonden niet om de markt voor risicovolle activa te bedaren. Staatsobligaties maakten – logischerwijs – wel een goede beurt.

Tot slot is het internationale klimaat nog altijd erg gespannen: Donald Trump bedreigt alle internationale instellingen, met het Internationale Gerechtshof als recentste slachtoffer, er komt maar geen schot in de brexit en een akkoord over het Europese herstelplan blijft uit, en de pandemie teistert Brazilië, drijft de president tot woede en verdeelt de publieke opinie ...

Moeten we daarom vraagtekens plaatsen bij de indrukwekkende rally die we op de beurzen hebben beleefd? Als nieuwe rampen uitblijven wellicht niet. Dat de centrale banken en overheden vastberaden blijven om het financiële klimaat te ondersteunen, weegt bij beleggers veel zwaarder door dan de fundamentele factoren. De staatsobligatiemarkt is volledig in de greep van de Federal Reserve, in alle looptijdsegmenten: een sterke stijging van de rente is zo goed als onmogelijk. Vandaag staat zelfs de bedrijfsobligatiemarkt 'onder bewind'.

Dat heeft indirect een positieve impact op de aandelenmarkten. Is dat voor beleggers niet het ideale scenario? Ze krijgen een vergoeding voor een risico dat er wel lijkt te zijn, maar slechts een schijnrisico is zolang het vangnet van de centrale banken geloofwaardig blijft. Als dat ooit niet meer het geval is, bijvoorbeeld door het vandaag onwaarschijnlijke scenario dat de inflatie aantrekt, zal aan het liefdesverhaal tussen de centrale banken en de markten een einde komen.

Ook dan zal de dichter ons de weg tonen: "gelukkige liefde bestaat niet", en dat geldt ook voor voorzit(s)ters van centrale banken.