Bijdrage door MFS

Tijdens de recessie van 2020 wilden centrale bankiers koste wat kost een nieuwe kredietcrisis voorkomen. De beleidmakers verwijderden de eerste sport van de vergelijkingsladder door de reële rente op Amerikaanse staatsobligaties diep in de min te jagen. Daarop bedaarden de gemoederen.

In de jaren voor de pandemie lag het reële rendement op de 10-jarige Amerikaanse staatsobligatie op minder dan 1%. “Nog steeds in de plus en een anker voor beleggers”, weet Robert Almeida, beleggingsstrateeg bij vermogensbeheerder MFS. “De financiële theorie gaat ervan uit dat activaprijzen lognormaal zijn, wat betekent dat ze niet in de min kunnen raken. Omdat kapitalisme een zogeheten hurdle rate vereist, leren studenten tijdens hun opleiding niet hoe ze een bedrijf of project moeten waarderen met negatieve nominale en reële rentes. Er is dan in de praktijk geen enkele houvast, wat een verklaring is voor hoe risicovolle activa konden stijgen zoals ze zijn gestegen”, aldus Almeida.

“Naarmate economieën weer op stoom komen en het opgepotte spaargeld wordt uitgegeven, zal de inflatiedruk toenemen. Hout, halfgeleiders en auto’s worden steeds duurder, maar ook vliegtickets, huurauto’s en hotelkamers zijn in prijs gestegen en dat geldt ook voor grondstoffen en vastgoed”, zegt Almeida. “De inflatie is echter van tijdelijke aard, want op een gegeven moment zullen zaken zoals schulden, vergrijzing en de voortschrijdende digitalisering zich weer doen gelden.”

Almeida is ervan overtuigd dat negatieve reële rentevoeten onhoudbaar zijn en uiteindelijk zullen normaliseren. “Waar wij bij MFS minder vertrouwen in hebben, is de timing en het tempo waarop de reële rente mogelijk stijgt. Achteraf zijn beleidsveranderingen zonneklaar, maar tijdens de verschuiving bijna nooit. Toch weten de markten ze op de een of andere manier altijd op te sporen.”