 Thomas Planell Beheerder-Analist bij DNCA |
Thomas Planell, Beheerder-Analist bij DNCA
Het was het antwoord dat de markten deed daveren. Tijdens de vragenronde op de traditionele persconferentie van de FOMC antwoordde Powell dat hij niet zal aarzelen om de rente bij elke vergadering van het comité op te trekken. De aanvankelijke, ogenschijnlijke inschikkelijkheid van de FED werd daarmee van tafel geveegd en de Nasdaq leverde prompt de winst weer in die ze sinds de dag voordien hadden bijeengesprokkeld. De handelsvolumes gingen door het dak. Het rendement van TIPS (op de inflatie geïndexeerde schatkistobligaties) blijft weliswaar negatief, maar sloeg op hol en keerde terug naar zijn hoogste niveau in twee jaar. Het gebeurt uiterst zelden, maar de rente op 2 jaar veerde dertien basispunten op in één handelsdag : we moeten al teruggaan naar de crises van maart 2020 of 2008 om een dergelijke opstoot terug te vinden. Op het internationale aandelenfront volgen Aziatische en Europese futures de Nasdaq in zijn aftocht. En nochtans ging Jay Powell geen enkele verbintenis aan. Geen enkele belofte om in actie te komen en net als in 2018 vrij om op zijn stappen terug te keren, maar voor de markten was de boodschap klaar en duidelijk.
Zijn enige belofte was ‘nederig’ en ‘wendbaar’ blijven.
Nederigheid is duidelijk het ordewoord. De FED is wellicht de meest productieve werkgever van alle economieprofessoren. Ze beschikt over de beste rekruten en middelen, ze heeft toegang tot alles waarvan hedgefunds dromen en toch vaart ze op zicht. De bbp-groei van het vierde kwartaal, die de dag erna werd gepubliceerd, kwam 1,5% hoger uit dan verwacht. Van een afwijking tegenover de prognose gesproken voor ’s werelds eerste economie! En zo zijn er nog voorbeelden, na dat van de ‘voorbijgaande’ inflatie die zich uiteindelijk stevig verankerde. Nederig, dat betekent ook toegeven dat deze economische expansiecyclus ‘zonder voorgaande’ is, op geen enkele andere lijkt en dus niet zal eindigen als een andere…
Wendbaar, dat is Powell wel degelijk geweest. In januari 2019 met name, toen hij als reactie op de vertraging van de Amerikaanse groei, zijn agenda van renteverhogingen plots omgooide. Vandaag reeds stelt het IMF zijn prognoses voor 2022 neerwaarts bij. Maar in tegenstelling tot 2019 vertoont de inflatie niet echt tekenen van verzwakking. Ze duwt Jay Powell in een impasse: zijn manoeuvreerruimte is beperkt.
Nederig zijn, iedereen leert het vroeg of laat, soms met scha en schande… Wendbaar zijn daarentegen, dat is helaas een luxe die Jerome Powell zich wellicht niet meer kan veroorloven.
