Thomas Planell, Beheerder - Analist DNCA Investments.

Geen duivel die zich verschuilt in de details van de Amerikaanse inflatiecijfers.

Of het nu de formule is die door de FED van Cleveland wordt gebruikt, die van de “sticky” van Atlanta, de core of de supercore: de blockbusters van de box office met de meest gevolgde cijfers van het jaar vertonen allemaal een duidelijke neerwaartse trend… en de consensus wordt verstrakt: 70% van de door Bank of America bevraagde beheerders verwacht in 2024 een aanzienlijke heropleving van de obligatierendementen… Met andere woorden, het wordt een jaar waarvan de beleggers hopen dat het eindelijk in het teken zal staan van de ontspanning van de obligaties.

Gesteund door de tekenen van een vertraging van de economie (teleurstellende industriële productie, hogere werkloosheidscijfers dan verwacht), wordt de hoop op een desinflatoire soft landing, die de FED in staat zou kunnen stellen haar beleidsrente volgend jaar terug te brengen naar neutraliteit, aangewakkerd door de laatste sessies. Sinds eind oktober is de rente op 10 jaar, samen met de break-evens van de inflatie, gedaald: - 50 nominale basispunten, -20 reële basispunten. Meer hebben de aandelenmarkten niet nodig om het seizoen met de meest pijnlijke resultaten sinds de eerste lockdown van de wereldeconomie te overwinnen.

De S&P500, die opgestuwd werd door de rentedaling, kreeg in enkele sessies twee multiples over zich heen. Het winstrendement van de Europese markten loopt opnieuw op tot 8%. De markt is op zoek naar bèta en duration en keert naar de kleine en middelgrote kapitalisaties die het sinds de ophef van de Amerikaanse cijfers beduidend beter doen dan de blues chips… Dit alles ten nadele van de staatsobligaties, die hun eerste wekelijkse negatieve stromen sinds februari 2023 vertonen!

De wereldwijde oververhitting van de inflatie lijkt achter de rug te liggen. Maar de weg die we moeten afleggen om de doelstellingen van de centrale banken te bereiken, zal onvermijdelijk de weg inslaan van economische groei die onder druk staat. Tegen 2024 zou ze gehalveerd kunnen worden in de eurozone en de Verenigde Staten, waar de overheidsuitgaven de belangrijkste drijfveer achter de veerkracht zullen worden.

Op zijn manier eigen manier doet China desondanks mee aan de collectieve inspanning: het exporteert geen inflatie. Na hun spectaculaire heropleving na de COVID-crisis dalen de producentenprijzen sinds oktober 2021 als gevolg van een combinatie van een normalisering van de grondstoffenprijzen, overheidssteun die eerder gericht is op productieapparatuur dan op consumptie en de futloze vastgoedmarkt. Helaas zal China, zonder zijn officiële groeidoelstelling met hoge hand te verslaan, dit jaar zijn eigen record aan CO2-uitstoot verpulveren: ruim 3 miljard ton per kwartaal.

De daling van de steenkoolprijzen en de stijging van de temperaturen (wat nadelig is voor de hydro-elektrische capaciteit voor de metaalsector) hebben de provincies ertoe aangezet om de ongeveer 1000 gigawatt aan steenkoolcapaciteit maximaal te benutten. Gesterkt door een stevig orderboekje van 243 GW, waaraan nog de projecten die worden bestudeerd zouden kunnen worden toegevoegd (150GW), zal het geïnstalleerde park de komende jaren potentieel met 40% groeien, ondanks de milieudoelstellingen van het land (dat dit jaar maar liefst voor 140 GW aan installaties voor zonne-energie installeerde!) en tot grote ergernis van de Europese Commissie die deze week voorzichtig haar klimaatklachten presenteerde in Peking, in de marge van de Chinees-Amerikaanse top in San Francisco.

In de huidige context is elke diplomatieke vooruitgang een stap in de juiste richting. Maar het zal nog wel even duren voor we Biden, die in 2024 opnieuw in de running is, de fameuze ‘China Card’ van het duo Nixon-Kissinger zullen zien spelen, dat acht jaar later, in 1979, een openhartige toenadering mogelijk maakte tussen de opvolger van Mao, Deng Xiaoping en Jimmy Carter. Xi Jinping, die zijn macht steeds meer op een scleroserend totalitarisme drijft, zou baat kunnen hebben bij een toenadering. Het bedrijf, dat zich resoluut aan het ziekbed van de economie bevindt, moet het hoofd bieden aan het dubbele wantrouwen van de beleggers (voor het eerst sinds 1998 dalen de directe buitenlandse investeringen in het derde kwartaal!) en van de consumenten, waarvan het vertrouwen en vooruitzichten het laagste niveau in 20 jaar hebben bereikt.

Evan Osnos, journalist van de New Yorker, citeert in een fascinerend artikel (China's age of malaise, 23 oktober 2023) een lokale ondernemer die de ellende die de groeiende delen van de jeugd en de middenklasse van het land doorkruist samenvat in één woord: rouw. “De rouw van een uitzonderlijke tijden in het verleden”, het gebrek aan dromen en aspiratie dat doet denken aan de kwellingen van de Sovjetbevolking in de jaren 1970-80. Maar in tegenstelling tot een onbeweeglijke Leonid Brezjnev, die geplaagd wordt door het Westen van Mao, beschikt Xi Jinping nog over de actiemiddelen om te ontsnappen aan het degressieve lot van de Sovjetleider, zoals de bevrijding van de zeer Brusselse grens van 3% van het overheidstekort om de consumptie aan te zwengelen en de diversificatie van het spaargeld van het volk van vastgoed naar de binnenlandse financiële markten te bevorderen ...

Maar de wegen van Xi zijn ondoorgrondelijker dan ooit tevoren. Enkel de tijd zal uitwijzen of het toenaderingsproces echt is, of dat het onder de Brejnev-strategie valt, aan wie Kissinger de volgende formule voorstelde: “Wij communisten moeten voor een tijdje dichter bij de kapitalisten komen. We hebben hun technologie echt nodig. Maar we zullen voortbouwen op het elan van onze massale militaire programma's… we zullen binnenkort in staat zijn een veel agressiever buitenlands beleid te voeren.”

Maar gelukkig biedt 2024 veel hoop: hoop op duurzame ontspanning van de inflatie en de financiële omstandigheden, maar bovenal hoop op geopolitieke ontspanning tussen de twee grootmachten van de wereld, in Oost-Europa en het Midden-Oosten. De lokale mensen zullen meer dan ooit de kans krijgen om hun wensen en overtuigingen te uiten. 2024 belooft immers alvast een historisch jaar te worden: volgend jaar zal de helft van de wereldbevolking naar de stembus geroepen worden en dat hebben we in de geschiedenis nog nooit eerder gezien.

Laten we hopen dat in deze woelige periode van terugtrekking van de democratie de burgers talrijk gevolg zullen geven aan de uitnodiging om te stemmen en dat ze zich niet overgeven aan de fatale afloop van grootschalig absenteïsme … De prijzen worden pas uitgedeeld aan de finish. En zoals Brezjnev met sarcasme uitte: “het probleem met de verkiezingen is dat je nooit weet wie gaat winnen ...”