Door Clément Inbona, Fund Manager La Financière de l'Echiquier.

De vrees om iets mis te lopen, Fear of Missing Out in het Engels, wordt vaak afgekort als FoMo. Toen een paar maanden geleden in de supermarkten meel en toiletpapier werd gehamsterd, was de verklaring FoMo, en dat was onlangs weer het geval toen land na land als bezeten vaccins ging voorbestellen die nog in ontwikkeling waren. Financiële professionals zijn al lang vertrouwd met deze uitdrukking, en na de redevoering van Jerome Powell van 27 augustus 2020 zal ze wellicht nog vaker opduiken in het beursjargon.

Het optreden van de huidige Fed-voorzitter op het symposium van Jackson Hole, de hoogmis van de centrale bankiers, baarde groot opzien. Het inflatie-streefcijfer van 2%, inmiddels bij alle grote centrale banken de kwintessens van het beleid, verwees hij er zomaar naar de prullenmand.

Powell gaf aan dat de Federal Reserve niet meer streeft naar een inflatie van 2%, maar naar een inflatie die over een lange tijdsspanne gemeten gemiddeld 2% moet bedragen. De centrale bank kan de prijzen dus zo nodig "een tijdlang" met meer dan 2% laten stijgen ter compensatie van periodes waarin dat streefcijfer niet wordt gehaald.

Een subtiel verschil, zo te zien. In werkelijkheid is er een wereld van verschil, want de afgelopen tien jaar lag de belangrijkste kerninflatie van de Verenigde Staten amper 10% van de tijd boven dat niveau (slechts 13 maanden om precies te zijn).

Met richtrentes van circa 0% en een tsunami van obligatie-opkopen is het beleid van de Fed nu al sterk op monetaire verruiming gericht. Dit valt uiteraard vooral te verklaren door de conjunctuurschok die de Amerikaanse economie ondergaat. De beleidslijn lijkt echter allesbehalve van voorbijgaande aard. De Fed zal nog lang vasthouden aan haar verruimingsbeleid, ook als de economische groei weer op peil is, de werkgelegenheid weer de goede kant opgaat en de prijsstijgingen bijna 2% bedragen.

Nu de rente op 21% van alle obligaties ter wereld negatief is en het monetair verruimingsbeleid al zo lang aanhoudt, ziet het ernaar uit dat obligaties nog lange tijd een weinig aantrekkelijke beleggingscategorie zullen blijven. In een wereld van negatieve rente blijft risico zonder rente de norm.

Met haar besluit drijft de Fed de beleggers meer risicovolle, en dus potentieel rendabeler activa in. En dat zouden best wel eens aandelen kunnen worden. Het rendement dat tot nu toe op aandelen wordt behaald – hoewel deze uit historisch perspectief en marktbreed als overgewaardeerd gelden – is overigens goeddeels te danken aan het FoMo-effect.

Ten eerste omdat de beleggers al op deze activaklasse zijn overgestapt toen de obligatierente in rook opging. Ten tweede omdat de centrale banken misschien voor een nog directer FoMo-effect zullen zorgen door rechtstreeks aandelen te gaan opkopen, zoals al ze al met obligaties hebben gedaan in de programma's voor quantitative easing.

Aangezien de Amerikaanse centrale bank – met jaren vertraging – in de voetsporen van de Japanse nationale bank treedt, is een rechtstreeks optreden van de Fed op de aandelenmarkt wellicht niet ver meer af. In Japan is de nationale bank dit jaar overigens 's lands grootste aandeelhouder geworden, zelfs vóór de GPIF, het machtige Japanse pensioenfonds. Er zit toekomst in de vrees om de boot te missen.