Door Enguerrand Artaz, Fund Manager La Financière de l'Echiquier.
Dat de Amerikaanse Federal Reserve een restrictiever beleid gaat voeren, is inmiddels algemeen geweten. De Britse centrale bank gaat dezelfde richting uit en verhoogde de richtrente onlangs met nog eens 25 bp. Bijna de helft van de leden van het monetairbeleidscomité stemde overigens voor een dubbele renteverhoging (+50 bp) en was dus van mening dat de centrale bank achter de feiten aan holt.
De Europese Centrale Bank (ECB) hield tot nog toe een veel verruimender toon aan. Beleggers verwachtten na haar jongste vergadering ook weinig nieuws, maar zoals wel vaker gebeurt, bleek een op het eerste gezicht onbeduidende vergadering heel wat stof voor discussie op te leveren. Het persbericht lag nog grotendeels in de lijn van de verwachtingen, maar tijdens de vraag- en antwoordsessie was de toon veel restrictiever dan verwacht. Voorzitster Christine Lagarde bevestigde wel dat het basisscenario blijft dat de inflatie tegen eind dit jaar afzwakt, maar noemde die tegelijk niet langer "van voorbijgaande aard" en wees erop dat het inflatierisico is toegenomen en de inflatie op korte termijn en tot eind dit jaar hoger kan blijven dan initieel gedacht.
Tegelijk benadrukte ze dat de arbeidsmarkt in de eurozone goed heeft standgehouden en vond ze de recente stijging van de risicopremies op obligaties niet echt noemenswaardig. Daarnaast schoof ze heel wat onderwerpen door naar de vergadering van maart, die wellicht veel nieuws in petto heeft. Tot slot herhaalde de voorzitster van de ECB niet meer dat een renteverhoging dit jaar bijzonder onwaarschijnlijk is.
Nieuw beleid kondigde ze dus niet echt aan, maar de verandering van toon was wel duidelijk merkbaar. Die heeft duidelijk tot doel de geesten rijp te maken voor een minder verruimend monetair beleid. Dat verraste beleggers en na de vergadering vielen de markten terug. Toch is die restrictievere houding an sich niet ongunstig. Als de ECB zich al te soepel was blijven opstellen en de reële inflatoire druk had genegeerd, zou dat veel zorgwekkender geweest zijn. Dat geldt overigens voor alle centrale banken.
Laten we niet vergeten dat het uiterst verruimende beleid sinds ruim tien jaar – op een pauze in 2018 na – bedoeld was om de economie te ondersteunen en de goede werking van het financiële stelsel en de markten te garanderen, maar ook om de inflatie weer aan te wakkeren. Nu die door de coronapandemie flink is aangetrokken, in combinatie met hoge groei dan nog, is het volstrekt logisch dat de centrale banken terugkeren naar hun fundamentele functie: prijsstabiliteit waarborgen en voorkomen dat de inflatie op hol slaat.
Beleggers zullen hun kijk op de economie en de markten moeten bijstellen. Dat de beurskoersen van weinig winstgevende bedrijven exploderen enkel en alleen omdat de overvloedige liquiditeit toelaat om te speculeren op hoge winsten in een meer of minder verafgelegen toekomst, behoort waarschijnlijk – minstens tijdelijk – tot het verleden. De aandelenmarkten zullen niet langer louter dankzij hogere waarderingsratio's stijgen. Ook de spreads op obligaties zullen niet langer afnemen zonder dat de kredietwaardigheid merkbaar verbetert.
Dat wil echter niet zeggen dat voor de aandelenmarkten een doemscenario dreigt of dat het beter is groeiaandelen volledig links te laten liggen. Dat hebben we vorige week wel gezien: de sterke prestaties van Alphabet en Amazon na de publicatie van uitstekende resultaten, bewijzen dat er zelfs in dit minder gunstige monetaire klimaat geen reden is waarom de aandelenkoersen niet zouden volgen als bedrijven het goed blijven doen. Dat het tijdperk van "goedkoop geld" voorbij is, wil niet zeggen dat er geen rendement meer te rapen valt.
