 Thomas Planell Beheerder-Analist bij DNCA |
Het jaarbegin is de periode van de grote manoeuvres in voorbereiding op toekomstige conflicten. De economische en financiële verwachtingen zijn geformuleerd, de strategische allocatie is vastgelegd. Maar nu we het jaar II post-covid begonnen zijn, is de strijd al losgebarsten zonder dat de troepen in stelling konden worden gebracht. Bij de slachtoffers laat de S&P500 zijn slechtste start in 6 jaar optekenen. De Nasdaq leverde bijna 10 % in sinds zijn hoogste niveaus van december.
In Europa vielen de Scandinavische goudhaantjes die ermee gecorreleerd zijn tot 25 % terug sinds een maand en de groeistandaarden die aan bijna 30x de free-cash flow gewaardeerd waren, gingen in vlammen op zoals de wapenschilden van de verslagen vijand. Voor de na twaalf jaar van overprestatie aangedikte groeistijl lijken de eerste beursdagen van januari op de plundering van Constantinopel door hongerige aanvallers, uitgeput na een onophoudelijke belegering, die uiteindelijk werd opgeheven door de Jerichotrompet van een sneller dan voorziene renteverhoging …
Want dat is wat de markt wel degelijk afschrikt, twee jaar na het ‘Jaar Nul’ van de epidemie: drie of zelfs vier renteverhogingen in 2022 in de Verenigde Staten én de afbouw van het opkoopprogramma. De geldmarkten twijfelen er niet meer aan en gaan uit van ruim 80 % kans op een eerste verhoging in maart. De obligatiemarkten durven zich niet meer te verzetten tegen het verdict: het Amerikaanse rendement op 10 jaar is niet meer zo snel gestegen sinds de ‘Taper Tantrum’ van Ben Bernanke in 2013!
Wat de aandelenmarkt betreft, die zoekt nog aanknopingspunten in het oude testament van de voorganger van Janet Yellen. De S&P500 verloor destijds 6 % tussen mei en juni 2013 na de verpletterende aankondiging van het einde van de inschikkelijkheid van de FED, waarna een opvering van 17,5 % volgde tot januari 2014.
Dankzij de kanonskogel van de 100 basispunten die de rente op 10 jaar erbij won en de terugkeer in het groen van de reële rentevoeten, namen Europese en Amerikaanse cyclische waarden dit herstel op sleeptouw door respectievelijk 7 en 10 % boven defensieve aandelen te presteren.
Vervolgens, op 23 januari 2014, toen de tapering echt begon, leverde de Amerikaanse markt opnieuw 6 % in tot het dieptepunt van 2 februari. Daarop volgde een nieuwe rally van 16 %, deze keer geleid door defensieve waarden. Het kostte hen weliswaar een dubbele, maar relatief beperkte schok en twee tegengestelde rotaties, maar uiteindelijk wisten de aandelenmarkten deze tien maanden van monetaire transitie ruimschoots te overleven met een vooruitgang van 30 % in 2013 en 16 % in 2014 (tegenover respectievelijk 18 % en 1 % in Europa).
De economische en winstgroei blijft overeind tegen een achtergrond van stijgende rentevoeten (verwacht op meer dan 4 % in de euro – hoger dan in de Verenigde Staten – en op 5 % in China) en het Jaar II zou ook voor aandelen een goede jaargang kunnen worden. Voorwaarde is evenwel een gediversifieerde allocatie tussen stijlen om het hoofd te kunnen bieden aan toekomstige rotaties die de portefeuilles op de proef zouden kunnen stellen.
