Thomas Planell, Beheerder - Analist bij DNCA
In een bear market doen de instortende prijzen kapitaal verdampen en stelt het wachten de zenuwen en het geduld van de beleggers op de proef. Negen maanden na die eerste week van januari waarin Jerome Powell besliste om het tijdperk van de negatieve reële rentevoeten af te sluiten, ondergaan de portefeuilles nog steeds een van de zwaarste beproevingen van de voorbije 120 jaar.
We moeten teruggaan tot de Grote Depressie van de Jaren 1930, Pearl Harbor of de olieschok van de jaren 1970 voor een even brutale slachtpartij in de gediversifieerde portefeuille. In 2022 levert een allocatie 60/40 in aandelen van de S&P500 en Amerikaanse staatsobligaties meer dan 21% in. In 2008 was dat 14%. In 1969, 7%. Bij het uitbreken van de oorlog in de Stille Zuidzee, bijna 9%. Twee jaar na de crash van 1929, 27,5%. Buiten deze extreme periodes gebeurde het zelden dat vastrentende activa en aandelen dermate gecorreleerd waren in hun val.
En nochtans, terwijl de indexen nieuwe dieptepunten laten optekenen, brengt de risicopremie van de S&P500 opvallend weinig op. Op 2% staat hij meer dan een standaardafwijking onder zijn twintigjarig gemiddelde.
Tot september was de krimp van het supplementaire winstrendement van aandelen voornamelijk het gevolg van de rentestijging. Nu de neerwaartse winstherzieningen begonnen zijn na de resem profit warnings van de voorbije weken, werkt de achteruitgang van de bedrijfsfundamentals de verkooplust verder in de hand. De opvallende daling van de dividendfutures is in dat opzicht de voorbode van de mate waarin de analisten correcties zullen toepassen op de voor de komende kwartalen verwachte resultaten.
Deze verontrustende vaststelling is wellicht de oorzaak van de aderlating in de week die voorafging aan de belangwekkende Amerikaanse inflatiecijfers van september. Er werd 89 miljard dollar aan risicohoudende activa van de hand gedaan om de cashniveaus van de portefeuilles op te trekken.
De indicatoren van de positionering en het sentiment bevestigen dit historisch pessimisme. Nochtans kunnen deze technische parameters als dusdanig geen agressieve terugkeer van het risico in de allocaties verantwoorden. Ze zijn hooguit de voorbode van bear market rallyes die net als in augustus de herpositionering van de portefeuilles moeten toelaten, veeleer dan toe te geven aan het vluchtige en gevaarlijke enthousiasme van deze marktperiodes die de emoties van de beleggers doen oplaaien.
De beursdag van 13 oktober, toen de markten overgeleverd waren aan de euforie van een terugval van de Britse rentevoeten en het angstbeeld van een hoger dan verwachte inflatie om uiteindelijk 4% hoger uit te komen na de opvering van de Amerikaanse indexen, herinnert eraan dat de volatiliteit extreem hoog is. Hierdoor wordt de statistische slagkracht van elk aankoopsignaal tenietgedaan.
Voor de meest optimistische beleggers is de vraag niet of maar wanneer de inflatie en de rentestijging de eerste tekenen van bedaring gaan vertonen. Toch zou het wachten op deze typische markers van een uitbodemende markt wel eens langer kunnen duren dan voorzien. Het is aan de markten om af te stappen van het idee van een renteverlaging door de FED vanaf 2023 om zich te ontdoen van de waanbeelden die hen al zo lang achtervolgen… Het is op dit moment van extreme ellende wanneer het minst optimistische stemmen te horen zijn, dat geduld zijn vruchten oplevert.
